Donkere spiegel

Edward Snowden koos drie journalisten uit om zijn onthullingen aan te vertellen. Barton Gellman van The Washington Post, Glenn Greenwald van de Guardian, en filmmaker Laura Poitras, die alle drie de Pulitzer Prize for Public Service kregen. Poitras regisseerde het Oscar-winnende Citizen Four. Greenwald schreef het verhaal direct op en wierp zichzelf op als voorvechter van Snowdens zaak.

Barton Gellman koos zijn eigen pad. Snowden en zijn onthullingen waren het begin, niet het einde, van een verhaal waarvoor Gellman voorbestemd was het te vertellen. Meer dan 20 jaar werken als onderzoeksjournalist heeft hem voorzien van uitstekende bronnen in de nationale veiligheid- en technologiekringen. Nieuwe bronnen vanuit de regering en de zakenwereld namen contact met hem op, sprekend over gelijksoortige geheime, anonieme kanalen die Snowden gebruikte. Eerdere onderzoeknotities van Gellman ontsloten nieuwe mysteries in het archief van de NSA. En lange gesprekken met Snowden in Moskou toonden een complexe persoonlijkheid die niet overeenkomt met het beeld dat de buitenwereld zo makkelijk op hem plakte.

Gellman verenigt zijn unieke bronnen en zijn schrijftalenten nu samen in een waargebeurd spionnenverhaal dat ons allemaal aangaat. Snowden sprak tot de algemene verbeelding, maar liet miljoenen mensen ook in vertwijfeling achter. Wie is deze man echt? Hoe heeft hij het meest geavanceerde geheime dienst ter wereld op haar eigen terrein verslagen? Is spionage, van de overheid of privaat, inderdaad zo slecht als hij zegt?

Donkere spiegel is het meesterlijke verhaal over deze uitzonderlijke gebeurtenissen waar we allemaal op hebben gewacht, verteld met autoriteit en met de kennis van binnenuit. Geschreven met de levendige scenes en kennis van zaken waar de eerdere boeken van Gellman om werden geroemd, is dit boek een 'insider story' van de afluisterstaat en haar tegenstanders die terugvechten tegen de grove schending van onze privacy door overheid en grote bedrijven. Donkere spiegel vertelt het verhaal van een overheidslek dat zijn gelijke niet kent sinds Watergate.