'Achteraf heb ik er spijt van dat ik goed kan schieten'

Voor Theo van Roij was de oorlog in 1945 nog niet voorbij. Van 1948 tot 1950 was hij als dienstplichtig soldaat in Nederlands-Indië. Zijn dagboek geeft een onthutsend beeld van het leven daar.

Van februari 1948 tot mei 1950 hield de Limburger Theo van Roij, een katholiek opgevoede jongeman, een dagboek bij van het soldatenleven in Nederlands-Indië. Vol optimisme vertrokken, met de serieuze bedoeling bij te dragen aan het herstel van rust en welvaart, kwam hij langzamerhand tot de conclusie dat er niets van zou komen. Nooit zouden de achterblijvers in Nederland begrijpen hoe Indië in elkaar zat en wat de Nederlandse soldaten daar meemaakten. Een strakke christelijke moraal bleek prima samen te gaan met excessief geweld in een steeds verder uit de hand lopende oorlog. Daarnaast schreef Van Roij openhartig en beeldend over 'zedenverwildering' en seksuele verleidingen.

In de media
"Theo, een voortreffelijk schutter, leverde zijn aandeel – hij schrijft daar onomwonden over." –  Ad van Liempt in de Volkskrant

"Intiem en intrigerend" –  L1 Avondgasten

"Heel bijzonder" –  L1 Radio

"Het dagboek is uitzonderlijk" –  De Limburger

"Dankzij dit dagboek krijgen we een heel goed beeld van deze uit de hand gelopen oorlog" – Trouw